Met volle mond
Op een schoolvoetbaltoernooi in de lente van 1980 speelde ik tegen ZKH Prins Constantijn. Ik had naam gemaakt als watervlugge rechtsbuiten, Constantijn stond te boek als spijkerharde linksback. Zijn moeder was net koningin geworden. Bevangen door de republikeinse koorts speelde ik op het randje en soms erover. Constantijn ging mijn provocaties niet uit de weg. Het resulteerde in de kortst denkbare conversatie tussen twee elfjarigen :‘Lul!’
‘Lul!’
Toen ik Constantijn zaterdagmiddag tijdens het zappen weer tegenkwam, voelde ik dat de tijd was gekomen om terug te slaan. Stuntelig stond hij voor de camera’s met zijn aanstaande bruid, Laurentien Brinkhorst. (Of moet je Lauren10 schrijven? Iedereen maakt tegenwoordig van namen speelse rebusjes zoals in xs4all, 12move etc. Het ergste vind ik nog 3vo, die ambtenaren moeten ook weer zonodig.) Laurentien is de dochter van minister Brinkhorst. Dochters van ministers oefenen een grote aantrekkingskracht uit op mannelijke Oranje-telgen. Prins Maurits sloeg de dochter van Hans van den Broek aan de haak, maar Ministers van Landbouw hebben de voorkeur. Van een Nederlands of een Argentijns kabinet, dat maakt niet zoveel uit. Tijdens toekomstige banketten kan Brinkhorst met Zorreguieta gezellig over koetjes en kalfjes babbelen. Misschien heeft Hajo Apotheker nog een leuke dochter voor Friso. Beatrix is in ieder geval in haar nopjes met de schoonfamilie van Constantijn. Logisch. Is het niet Brinkhorst die moet beslissen over de omstreden biggetjesjacht op de Kroondomeinen?
Het jonge stel beantwoordt vragen over hun toekomstplannen. Constantijn kondigt aan volgende maand af te studeren. (Vanwege de tempobeurs heeft-ie er een schepje bovenop moeten doen, maar nu is hij toch nog voor z’n 32ste klaar.) Daarna gaat hij een baan zoeken. Van de zomer trouwen. Ze zijn heel gelukkig. Laurentien heef zin in dat belangrijke deel van Constantijn, het koningshuis. Nu ben ik geen uitgesproken republikein, maar ik heb ook niet bepaald de Pro Juventute-kalender op het toilet hangen. Het koningshuis mag bij mij rekenen op de grootst denkbare portie desinteresse. Toch ben ik blijven kijken. Vanwege Laurentien. Ik verzamel namelijk versprekingen en kromgetrokken spreekwoorden. (Vooral mijn kapper grossiert erin : “Mijn moeder moet binnenkort een longtransplantage”; “Die donkere jongen die daar zit die is one-stand comedian” ; “Ach, dat is geen wet van meten en persen.”) Laurentien, het arme kind zakte bijna door haar knieën van de zenuwen, had ook een paar fraaie exemplaren. Als het jonge stel wordt gevraagd waar ze gaan wonen, antwoordt Leontien dat het er vanaf hangt “waar ze gaan reilen en zeilen”. Tja, logisch dat je er dan nog even over na moet denken. Als je een liefhebber bent van de Friese meren is Tjerkgaast een leuke woonplaats. Ben je meer iemand van de Loosdrechtse plassen dan is Breukelen een voor de hand liggende keuze. Waar je goed kan reilen weet ik eigenlijk niet. Heb je in Zoetermeer niet sinds kort een overdekte reilbaan?
Tenslotte vroeg een roddelblad hoe het aanzoek had plaatsgevonden. Laurentien had het over veel bloemen en veel tranen. En dat ze, eenmaal van de schrik bekomen, “met volle mond ‘ja’ had gezegd”. Toen maakte het hoofd van de Rijksvoorlichtingsdienst een einde aan de persconferentie, ons achterlatend met de prangende vraag : Wat had Laurentien in haar mond toen ze ‘ja’ zei?! Vond het aanzoek plaats aan de ontbijttafel? Rookt Laurentien sigaren? Bij nader inzien laat ik verder speculeren maar aan dat roddelblad over.
terug home